Elleboogdysplasie bij honden, vaak afgekort als ED, is een verzamelnaam voor een aantal erfelijke aandoeningen aan de ellebogen, die vooral bij jonge, snelgroeiende pups van grote hondenrassen voorkomen.
Deze aandoeningen omvatten los processus anconeus (LPA), los processus coronoideus (LPC), osteochondrosis dissecans (OCD), en incongruentie van het gewricht.
ED ontstaat wanneer de ellepijp en het spaakbeen, die samen met het opperarmbeen het ellebooggewricht vormen, niet goed op elkaar aansluiten. Dit kan leiden tot kreupelheid aan één of beide voorpoten.
De symptomen van elleboogdysplasie kunnen variëren van lichte kreupelheid tot ernstige misvormingen in het gewricht, wat uiteindelijk resulteert in artrose.
Wat is de oorzaak van elleboogdysplasie bij de hond?
Elleboogdysplasie bij de hond is een complexe aandoening die vooral voorkomt bij grote rassen. Deze verzamelnaam voor verschillende vormen van elleboogproblemen heeft vaak een erfelijke component.
De oorzaak van elleboogdysplasie ligt in de ontwikkeling van het gewricht, waarbij de ellepijp en het spaakbeen niet goed op elkaar aansluiten, wat resulteert in een abnormale druk op het ellebooggewricht.
Verschillende vormen van elleboogdysplasie
Incongruentie in de ellebogen van honden is een significant probleem dat valt onder de paraplu van elleboogdysplasie. elleboogdysplasie is een verzamelnaam voor diverse aandoeningen die kreupelheid kunnen veroorzaken.
In de praktijk zien we dat incongruentie ontstaat wanneer het spaakbeen en de ellepijp niet correct op elkaar aansluiten, wat leidt tot een abnormale drukverdeling in het ellebooggewricht. Dit kan resulteren in pijn en kreupelheid bij de hond.
LPC los processus coronoideus
LPC, of los processus coronoideus, is een van de meest voorkomende vormen van elleboogdysplasie bij honden. Deze aandoening, waarbij een los stukje bot of kraakbeen vrij in het gewricht zit, kan kreupelheid veroorzaken, vooral bij jonge honden van grote rassen.
De elleboog van de hond bevat delen die perfect moeten samenvallen, maar bij LPC is er een incongruentie tussen het opperarmbeen, de ellepijp en het spaakbeen.
LPA los processus anconeus
LPA, of los processus anconeus, is een specifieke aandoening die valt onder de paraplu van elleboogdysplasie bij honden.
Deze aandoening treft het ellebooggewricht, waarbij het processus anconeus, een uitstekend deel van de ellepijp in het gewricht, niet goed vastzit. Dit kan leiden tot pijn en kreupelheid, vooral bij jonge honden van grote rassen.
In de dierenkliniek wordt de diagnose van elleboogdysplasie, inclusief LPA, vaak gesteld met behulp van röntgenfoto’s. Deze beelden onthullen de incongruentie in het gewricht en de aanwezigheid van losse deeltjes.
De behandeling van elleboogdysplasie is afhankelijk van de ernst van de symptomen en kan variëren van conservatieve maatregelen, zoals gewichtsbeheersing en pijnstillers, tot chirurgische ingrepen zoals artroscopie.
OCD
OCD, of osteochondrose dissecans, is een ernstige vorm van elleboogdysplasie die vooral jonge honden van grote rassen treft. Deze aandoening ontstaat wanneer een stukje kraakbeen in het ellebooggewricht losraakt, wat leidt tot pijn en kreupelheid.
De elleboogdysplasie komt voor in beide ellebogen en kan al op jonge leeftijd ernstige problemen veroorzaken.
Dierenartsen zien vaak honden waarbij de diagnose van OCD wordt gesteld. Het betreft een complex van aandoeningen waarbij de congruentie tussen het opperarmbeen, het spaakbeen en de ellepijp verstoord is.
Dit kan resulteren in uitstekende deeltjes van de elleboog die vrij in het gewricht kunnen bewegen, wat extra druk en schade aan het kraakbeen veroorzaakt.
De behandeling van OCD en andere vormen van elleboogdysplasie is afhankelijk van de ernst van de klinische symptomen en kan variëren van conservatieve methoden, zoals een dieet rijk aan onverzadigde vetzuren, tot chirurgische ingrepen waarbij de losse stukjes worden verwijderd en de betrokken gewrichten worden schoongemaakt.
Bij welke hondenrassen komt elleboogdysplasie vaker voor
Preventie van elleboogdysplasie is complex, maar het beperken van zware belasting op de gewrichten tijdens de groeifase van de hond kan helpen. Hieronder volgt een lijst van rassen waarbij elleboogdysplasie vaak voorkomt:
- Labrador Retriever
- Duitse Herder
- Rottweiler
- Berner Sennenhond
- Golden Retriever
- Newfoundland
- Mastiff
- Sint Bernard
Symptomen van elleboogdysplasie
De symptomen van elleboogdysplasie kunnen variëren, maar vaak loopt de hond kreupel en heeft hij last van zijn elleboog.
Dierenartsen kunnen deze symptomen herkennen en zullen röntgenfoto’s maken van beide ellebogen om de diagnose te stellen. De betrokken aandoeningen en de ernst ervan bepalen de passende diagnose en behandeling.
Preventie van elleboogdysplasie is lastig, maar het beperken van overmatige belasting op de gewrichten bij jonge honden kan helpen.
Sommige honden kunnen al op jonge leeftijd ernstige problemen ontwikkelen, terwijl bij andere honden de symptomen pas op oudere leeftijd zichtbaar worden.
Hoe wordt de diagnose van elleboogdysplasie gesteld?
De diagnose van elleboogdysplasie bij honden begint vaak wanneer een hond last heeft van kreupelheid of pijn aan de voorpoot. Dierenartsen observeren de manier waarop de hond loopt en controleren op zwelling of ongemak rond de elleboog.
De leeftijd van de hond en het ras kunnen belangrijke aanwijzingen geven, aangezien elleboogdysplasie vaker voorkomt bij grote hondenrassen en vaak al op jonge leeftijd ernstige problemen kan veroorzaken.
Voor een nauwkeurige diagnose worden röntgenfoto’s gemaakt van beide ellebogen. Deze beelden onthullen de staat van het kraakbeen in de gewrichten en eventuele incongruentie tussen het spaakbeen en de ellepijp, die naast elkaar gelegen zijn.
Het gewricht dat zit tussen het opperarmbeen en de elleboog wordt in detail bekeken om te bepalen of er sprake is van elleboogdysplasie en welke vormen ervan aanwezig zijn.
Elleboogdysplasie voorkomen bij de hond
Elleboogdysplasie bij honden is een complexe aandoening waarbij meerdere vormen van gewrichtsproblemen vallen onder de verzamelnaam ‘elleboogdysplasie’.
Het ontstaan van elleboogdysplasie is vaak gerelateerd aan de groei en ontwikkeling van de hond, waarbij het gewricht dat zit tussen het opperarmbeen en de elleboog, inclusief de naast elkaar gelegen ellepijp en het spaakbeen, niet correct samenwerkt.
Dit kan leiden tot een passende elleboog die extra druk uitoefent op het gewricht, wat pijn en kreupelheid veroorzaakt.
Bij grote hondenrassen kunnen de naast elkaar gelegen botten van de elleboog, als ze niet goed uitgelijnd zijn, al op jonge leeftijd ernstige problemen veroorzaken.
Preventie van elleboogdysplasie begint met selectieve fokpraktijken, waarbij fokkers röntgenfoto’s laten maken van beide ellebogen van potentiële ouderdieren om te controleren op tekenen van dysplasie.
Een vroege diagnose wordt gesteld door dierenartsen wanneer een hond symptomen vertoont, en deze diagnose is cruciaal voor het bepalen van de juiste behandeling.
Behandeling van elleboogdysplasie
De behandeling van elleboogdysplasie bij honden hangt af van de ernst van de aandoening en de specifieke vormen van elleboogdysplasie die zijn gediagnosticeerd.
Wanneer een hond met elleboogdysplasie kreupelheid vertoont, is het cruciaal om snel te handelen.
Het gewricht zit tussen het opperarmbeen en de elleboog, dat kan extra belast worden als de elkaar gelegen ellepijp en spaakbeen niet goed op elkaar aansluiten. Dit kan leiden tot pijn en artritis.
Bij jonge honden met ernstige problemen kan een operatie nodig zijn om losse stukjes bot of kraakbeen te verwijderen en de passende elleboogstructuur te herstellen.
Bij oudere honden, waarbij de elleboogdysplasie vaak verder gevorderd is, kan de focus liggen op pijnmanagement en het behouden van mobiliteit.
