Hyperthyreoïdie is een veelvoorkomende endocriene aandoening bij oudere katten, gekenmerkt door een overactieve schildklier.
Wanneer de schildklier te veel schildklierhormoon produceert, kan dit leiden tot een reeks symptomen en gezondheidsproblemen die de kwaliteit van leven van de kat beïnvloeden.
Deze aandoening kan invloed hebben op verschillende lichaamssystemen en kan, indien onbehandeld, ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid van de kat.
In dit artikel zullen we de oorzaken, symptomen, diagnose en behandeling van hyperthyreoïdie bij katten verkennen, evenals de impact ervan op het welzijn van onze geliefde huisdieren.
Wat is hyperthyreoïdie bij de kat?
Hyperthyreoïdie bij katten, ook wel hyperthyreoïdie genoemd, is een aandoening waarbij de schildklier van de kat te veel schildklierhormoon produceert.
Deze overproductie van het schildklierhormoon, thyroxine of T4, verhoogt de snelheid van de stofwisseling en kan leiden tot verschillende symptomen.
De meeste katten met hyperthyreoïdie zijn ouder dan 8 jaar.
De voornaamste oorzaak van hyperthyreoïdie bij katten is een goedaardige tumor van de schildklier, ook wel een goedaardige schildkliertumor genoemd.
In zeldzame gevallen kan het ook veroorzaakt worden door een kwaadaardige tumor. De schildklier bestaat uit twee lobben die zich naast de luchtpijp bevinden.
Bij de meeste katten met deze aandoening is slechts één van de lobben aangetast, maar in sommige gevallen zijn beide schildklierlobben betrokken.
Wat is de functie van een schildklier?
De schildklier is een essentieel orgaan dat zich in de borstkas van alle katten bevindt, net naast de luchtpijp. Deze klier produceert schildklierhormonen die cruciaal zijn voor het reguleren van de snelheid van de stofwisseling.
Wanneer de schildklier goed werkt, draagt deze bij aan een normale lichaamsfunctie. Schildklierproblemen kunnen voorkomen, zoals een te snel werkende schildklier kat of hyperthyreoïdie kat.
Deze aandoening wordt vaak veroorzaakt door een goedaardige tumor van het schildklierweefsel, wat leidt tot een overproductie van schildklierhormonen.
Gelukkig is hyperthyreoïdie bij katten goed te behandelen, vaak met levenslange tabletten of zelfs een alternatieve behandeling zoals radioactief jodium.
Het is belangrijk om bij vermoedens van schildklierproblemen bij de kat een dierenarts te raadplegen voor een juiste diagnose en behandeling.
Wat zijn symptomen van een te snel werkende schildklier?
Symptomen van hyperthyreoïdie bij katten kunnen variëren van verhoogde eetlust, vermageren, verhoogde bloeddruk, tot symptomen zoals diarree en een verhoogde hoeveelheid drinken en plassen.
Een diagnose hyperthyreoïdie wordt vaak gesteld op basis van een bloedonderzoek waarbij verhoogde niveaus van schildklierhormoon in het bloed worden aangetroffen.
Behandeling kan bestaan uit levenslange medicatie, zoals schildkliermedicatie voor de kat, of een meer definitieve behandeling zoals radioactief jodium.
Het is essentieel om bij vermoeden van schildklierproblemen bij uw kat een afspraak te maken bij een dierenkliniek voor een juiste diagnose en behandeling.
- Gewichtsverlies ondanks dezelfde of zelfs toegenomen eetlust.
- Verhoogde dorst en frequentere urinelozing.
- Verslechtering van de vachtkwaliteit.
- Veranderd gedrag:
- Vaak rusteloos en actiever dan normaal.
- Soms agressief.
- In enkele gevallen kan een kat juist slomer worden. Wanneer dit gebeurt, kan er meer aan de hand zijn dan enkel hyperthyreoïdie.
- Toename in de hoeveelheid ontlasting.
- Incidenteel braken en diarree.
- Mogelijk vergrote klieren voelbaar in de hals.
- Gewichtsafname ondanks een verhoogde eetlust.
Hoe stellen we de diagnose schildklierproblemen bij de kat?
Het diagnosticeren van schildklierproblemen bij de kat, zoals hyperthyreoïdie, begint vaak met het observeren van symptomen.
Een kat met een te snel werkende schildklier kan hyperactief zijn, een vergrote eetlust hebben en toch gewicht verliezen.
Bij lichamelijk onderzoek kan een vergrote schildklier te voelen zijn naast de luchtpijp. Bloedonderzoek is essentieel om de schildklierwaarde te meten.
Een verhoogd niveau van het schildklierhormoon in het bloed bevestigt vaak de diagnose hyperthyreoïdie kat.
Daarnaast kan een schildklierscan in een gespecialiseerde dierenkliniek, zoals de universiteitskliniek, meer inzicht geven in de aard en locatie van het probleem, zoals een goedaardige schildkliertumor of ectopisch schildklierweefsel.
Ook kan de bloeddruk van de kat gemeten worden, aangezien een te snel werkende schildklier de bloeddruk kan verhogen.
Hoge bloeddruk kat
Hoge bloeddruk bij katten, vaak gerelateerd aan een hard werkende schildklier, is een veelvoorkomend schildklierprobleem, vooral bij katten ouder dan 8 jaar. De schildklier, gelegen in beide lobben naast de luchtpijp, produceert een hormoon dat de snelheid van de stofwisseling reguleert.
Wanneer de schildklier vergroot is of een tumor bevat, kan deze te veel hormoon aanmaken, wat leidt tot hyperthyreoïdie. Dit kan de bloeddruk verhogen.
Een bloeddrukmeting is essentieel om de diagnose te bevestigen. Behandeling kan variëren van levenslange medicatie tot radioactief jodium. Het is cruciaal om een kat met schildklierproblemen tijdig te laten behandelen.
Hoe wordt hyperthyreoïdie behandeld?
Er zijn verschillende soorten behandelingen mogelijk voor het behandelen van hyperthyreoïdie bij de kat:
Behandeling met radioactief jodium
Behandelen met radioactief jodium is één van de weinige effectieve methoden om hyperthyreoïdie bij katten aan te pakken, een aandoening waarbij de schildklier bij de kat overactief werkt en te veel hormoon produceert.
Deze behandeling richt zich specifiek op het vernietigen van de tumorcellen in de schildklier zonder schade aan te richten elders in het lichaam.
Na de behandeling mag de kat niet direct naar buiten en kan tijdelijk last hebben van een slechte eetlust.
Het is een alternatief voor levenslange medicatie en biedt vaak een definitieve oplossing voor katten met een werkende of overactieve schildklier.
Schildklierremmers
Schildklierremmers zijn medicijnen die de productie van schildklierhormonen verminderen. Ze worden vaak voorgeschreven aan patiënten met een overactieve schildklier, zoals bij hyperthyreoïdie.
Door het gebruik van schildklierremmers wordt de overmatige hormoonproductie onder controle gebracht, wat helpt om de symptomen te verminderen en de schildklierfunctie te normaliseren.
Voeding
Speciale voeding kan worden ingezet als behandelingsoptie voor katten met hyperthyreoïdie. Deze diëten bevatten beperkte hoeveelheden jodium, wat de productie van schildklierhormonen reguleert.
Door het beperken van jodium kan de schildklieractiviteit verminderen.
Hoewel voeding een minder invasieve optie is, is het cruciaal dat de kat geen andere voeding of snacks krijgt.
Chirurgische ingreep (thyroidectomie)
Een thyroidectomie is een chirurgische procedure waarbij een deel of de gehele schildklier van de kat wordt verwijderd om hyperthyreoïdie te behandelen.
Hoewel effectief, brengt de operatie risico’s met zich mee, zoals beschadiging van de bijschildklieren. Na de ingreep kan de kat levenslange supplementen nodig hebben.
Schema nacontroles
Onderstaand vind je een overzicht van de nacontroles die volgen voor katten:
| Radioactief jodium | Voeding | Schildklierremmers |
|---|---|---|
| De schildklierwaarde en nierfunctie dienen na de behandeling gecontroleerd te worden via bloedonderzoek. Daarnaast is een urinecontrole aanbevolen na 4 weken, 3 maanden en 6 maanden. | Vier weken na het beginnen met het dieet: controleer de T4- en creatininewaarden in het bloed, voer een urineonderzoek uit en meet de bloeddruk. | Vier weken na aanvang van de medicatie: controle van schildklierwaarde, creatinine en beenmergfunctie middels een bloedonderzoek. |
| Vervolgens is het aanbevolen om jaarlijks een bloedonderzoek uit te voeren en tweemaal per jaar zowel een bloeddrukmeting als een urineonderzoek te laten doen. | Na 8 en 12 weken: controle van de T4- en creatininewaarden in het bloed, evenals een urineonderzoek. | Als de bloedwaardes in orde zijn: elke 3 tot 6 maanden een controle van bloed, urine en een bloeddrukmeting. |
| Vervolgens elke 6 maanden een controle van de T4- en creatininewaarden, een urineonderzoek en een bloeddrukmeting. | Als de bloedwaardes afwijken: de medicatiedosering bijstellen en na 4 weken een nieuwe controle van bloed en urine uitvoeren. |
